τα σπίτια έγειραν σιωπηλά στην άκρη του δρόμου
-η Νύχτα με πονά ως τα σπλάχνα-
σκόνη παντού, στα χέρια, στα μάτια, στα μαλλιά
όχι, τέφρα είναι
η τέφρα των παιδιών που κοιτούσαν τα πουλιά,
που ονειρεύονταν, που προσπαθούσαν να
φτάσουν ένα αστέρι, ένα τόσο δα αστεράκι…
-η Νύχτα με πονά ως τα σπλάχνα-
σε λίγο ξημερώνει
νέα σπίτια θα χτιστούν το πρωί -χάλκινα-
νέα πρόσωπα θα χαμογελούν -άγονα-
και τα παιδιά…ευτυχισμένα θα παίζουν
στις αλάνες δίχως όνειρα, δίχως αστέρια πια…
Ποιητική Συλλογή: άλλος δρόμος, 2010
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου