Σάββατο 31 Δεκεμβρίου 2011

Πρώτη φορά




  

Ανοίγεις την πόρτα
-πρώτη φορά-
Στο κόκκινο χαλί
μια γάτα γουργουρίζει
-καλό σημάδι αυτό-
Μια πολυθρόνα με καλεί
μπροστά στο τζάκι και τη θάλασσα
-λατρεύω τη φωτιά και το νερό-
Σύκα ξερά κι αμύγδαλα
μήλα και μανταρίνια
-γεύσεις στεριάς-
Το πρωινό τριαντάφυλλο
μου γνέφει απ’ το γραφείο
-βρήκε τη θέση του-
Στον τοίχο η πέτρα ξυπνάει μια σκιά
Δε με ρωτάς, τη σβήνεις, μ’ αγκαλιάζεις
-στα μάτια σου η γαλήνη μου-
Κάποιος κρυφά πυροβολεί
το χτες και το φεγγάρι
-στα χέρια σου η ζωή μου-
πρώτη φορά...σαν
άνοιξες την πόρτα
 








Παρασκευή 30 Δεκεμβρίου 2011

Πληρότητα

 

Εραστές
Η όχθη που βρέθηκαν μαζί
Το ποτάμι να ρέει μέσα τους κοινό
Το αίμα να κοχλάζει
Η ορμή του ν’ αγριεύει ολοένα
Τους κόβει την ανάσα
Γίνεται χείμαρρος
Καταρράκτης
Κοίτα: κάνουν Έρωτα
Μυαλό
Σώμα
Βλέμμα
Ανάσα
ΕΝΑ
Πριν την ερωτική κραυγή
Έχουν ταιριάξει
Διακριτές ερωτικές χορδές
Πάνω στο ίδιο όργανο













Πέμπτη 29 Δεκεμβρίου 2011

Βacio sul collo




Φόρεσα στο λαιμό
ένα φιλί  και βγήκα
Ξέρω...
είμαι ελαφριά ντυμένη
με τόσο κρύο
Μα μόνο αυτό έχω
Μου φτάνει για τώρα
Σε λίγο...
θα είμαι εκεί

















Τετάρτη 28 Δεκεμβρίου 2011

Σε άλλη γλώσσα


Δε σπάει το φράγμα της σιωπής
-μέσα σου-
με λόγια θρύψαλα του χτες
-μέσα μου-
Μάτια χτισμένα
να μη θωρούν
να μη μεταλαμβάνουν
Χέρια σπασμένα
να μην αγγίζουν
να μην παρηγορούν
Λόγια, μόνο λόγια παγωμένα
Πάνδημα λόγια του συρμού

Όνειρα
Φόβοι
Αμφιβολίες
Σπαράγματα σιωπής κι αυτά
Μέτρα μου ένα γέλιο μας
Ένα παιχνίδισμα στο φως
Μια τρυφερή κουβέντα
Μιαν αλήθεια σου
Μέτρα μου ένα
Κανένα


                 


 








 

Παρασκευή 23 Δεκεμβρίου 2011

Προσμονή



Σταγόνες στο παράθυρο
Θεού ανέγγιχτου σ’ ένα
Χορό λυτρωτικό
Μάτια
Χέρια
Στόματα
Φιλιά
Στροβιλισμός κι αγκάλιασμα
Μια σκέψη ακόμα
Ένα ξάφνιασμα
Λέξεις
Φωνές
Μηνύματα
Σιωπές
Λαχτάρα κι αφοσίωση
Μια μέρα ακόμα
Μια ζωή



 






Τετάρτη 21 Δεκεμβρίου 2011

Ίδια Σκοτάδια



Και πάνω στον καμβά
εσύ περίτεχνα
τραβάς γραμμές
φτιάχνεις τα χρώματα
κεντάς τις λέξεις
άρωμα βάζεις και
αστεριών χαμόγελα

Εγώ στα τέσσερα
με κάρβουνο στο χέρι
παλεύω μια ευθεία
να συμμορφώσω
βουτάω στο κόκκινο
στο μπλε και το μαβί
να βγει πνοή να πάρω
ανάσα


Άλλη σχολή
Άλλη ψυχή
Άλλη τεχνοτροπία
Μα ίδια τα σκοτάδια
Που αποζητάς να σβήσεις
Ίδια με τα δικά μου



 







Κυριακή 18 Δεκεμβρίου 2011

Για μια Μεγάλη Αγάπη




Ας μη φερόμαστε 
σε μια Μεγάλη Αγάπη 
σα να ’τανε Μικρή

Όσα με πλήγωσαν 
στα έχω συγχωρέσει
κι ας μη συγχώρεσες ποτέ 
τον εαυτό σου

Βρες το κουράγιο κι έλα 
κι ας
γκρεμιστούμε στα χάδια 
που πονούν και
στα φιλιά που 
καίνε τις σκόρπιες λέξεις
στα σεντόνια των νεκρών στιγμών

Έλα,
κι ας μεταλάβουμε τις ίδιες φλόγες,
στα ίδια χαρακώματα 
πριν φέξει
μέρα γιορτής και λησμονιάς 
για μια
Μεγάλη Αγάπη



 






Δευτέρα 12 Δεκεμβρίου 2011

Μ' ένα δάκρυ





Πλένει τα πιάτα και δάκρυα αβίαστα
πέφτουν στη σαπουνάδα
Ένα ποτήρια ακόμα του κρασιού
Ένα μαχαίρι της σφαγής
και μια πνιχτή φωνούλα

Ανοίγει τη βρύση να μην ακουστεί
Το πήρε απόφαση να φύγει μα
πέρασε ήδη μια ζωή

Ξεπλένει τα μάτια, τα κουράγια
Με πανί γυαλίζει το χαμόγελο

Όλα στο πάνω ράφι:
Πιάτα
Ποτήρια
Όνειρα
Ζωή










Σάββατο 10 Δεκεμβρίου 2011

Το γράμμα






Το κύμα σε ταξίδεψε Ευρώπη-Βραζιλία
με άνεμο ψιθυριστά στην ίδια γλώσσα να
μιλά και ν’ αποκρίνεται  (ποιος ξέρει τι;)
σαν το ψιχάλισμα στο τζάμι που έχει παντού
την ίδια όψη

Το κύμα σε ταξίδεψε Αμερική-Ρωσία
τη μέρα που νύχτωνε εδώ κι ανυποψίαστα
σιωπούσε με μάτια ορθάνοιχτα σαν τα πουλιά
σαν τα παιδιά που παίζουνε στις λάσπες την
ώρα της βροχής

Το κύμα μου, στην όχθη της στιγμής σου
Κι αυτή η στιγμή σου, το χάδι στη φουρτούνα μου

Σ’ ευχαριστώ[1]











[1]  
Αφιερωμένο σε Σένα 
που ζεις κι αντέχεις
σε άλλη Γη, 
σε άλλο Φως, 
σε άλλη Αρμύρα

Τρίτη 6 Δεκεμβρίου 2011

Αδιέξοδο





Όταν
αναγάγεις την Καχυποψία σε
πλούτο ψυχής και πνεύματος

Όταν
την κάνεις νόρμα
στην καρτεσιανή σου ηθική
επικαλούμενος τα μνημονικά της ίχνη

Τότε,
ποια αλήθεια περιμένεις ν΄ αντικρίσεις;
ποια αγκαλιά να εμπιστευτείς και
ποια αγάπη να πιστέψεις;

Αδιέξοδο...μέσα








Κυριακή 4 Δεκεμβρίου 2011

Δεν είναι Εκείνη



 
Γυμνός μες τα σεντόνια της
-δεν είναι εκείνη-
κρατάς τα μάτια σου κλειστά
το όνειρό της κρυφακούς
 -δεν είναι εκείνη-
μαζεύεις το κορμί σου και της
γυρνάς την πλάτη να μη δει
στο μέσο των ματιών σου
βαθιά ρωγμή αναστεναγμών
-από εκείνη-

Κοιτάς την ώρα
Πρέπει να φύγεις
Πάντα θα φεύγεις
Πάντα θα μένεις μόνος
Πάντα...όσο κι αν σ’ αγαπά
-εκείνη-















Σάββατο 3 Δεκεμβρίου 2011

Κάθε βράδυ



Σε κάθε δείπνο
φτιάχνει ένα πιάτο παραπάνω
Για ποιον, ρωτάει το παιδί
Γι’ αυτόν που θά ’ρθει
Μα δεν έρχεται ποτέ

Κάποιο αυτοκίνητο σβήνει τη μηχανή
Δεν είναι αυτός

Κάποιος πατάει τα φύλλα στην αυλή
Δεν είναι αυτός


Κάποιος φωνάζει στο σκοτάδι
Αυτός είναι
Το σκοτάδι












Πέμπτη 1 Δεκεμβρίου 2011

Πριν χαράξει



Ύστερα...
διστακτικά ανοίγεις την κασέλα
-εκείνη στο προσκέφαλο-
Παίρνεις χιτώνα
Ντύνεσαι νύχτα
Έξω βρέχει
Γλιστράς μέσα στο σύννεφο
Ξέρεις πως ακόμα αφήνω το παράθυρο ανοιχτό
Γίνεσαι πάχνη πρωινού και με ξυπνάς
μ’ ένα χάδι στο γυμνό ώμο
κι ένα φιλί κάτω απ’ τα βλέφαρα

Πονάω...ακόμα κι έτσι







Πέμπτη 24 Νοεμβρίου 2011

Μια Ανάσα Πριν





Τίποτα δεν την τρόμαξε,
-αλήθεια είναι-
ούτε οι φωνές, ούτε οι κατηγόριες.
Τίποτα.
Βέβαια, στο μαύρο τετράδιο υπάρχουν
οι διαδοχικές σημειώσεις:
-Καυγάς
-Καυγάς
-Στομάχι 200 Ch
-Στομάχι (Κι Άλλη Κρίση)
-Καυγάς
-Στομάχι
Είναι κάπως μονότονο και
ανησυχητικό, θα λέγαμε αλλά...
δεν ήταν από φόβο.
Το διευκρινίζει σε πολλά σημεία αυτό.

Βέβαια, όλα είχαν στόχο τους το Φόβο
-αλλά αυτό το κατάλαβε πολύ αργότερα...-
Ακόμα και η σιωπή του ήταν εργαλείο φόβου
-κι αυτό το κατάλαβε πολύ αργότερα...-
Ακόμα και η εκδίκηση που διάλεξε ήταν
δικός του Φόβος
-όσο γι' αυτό, το κατάλαβε πια στο τέλος,
για την ακρίβεια...μια ανάσα πριν πέσει
από το παράθυρο-.










Κυριακή 20 Νοεμβρίου 2011

Απίστευτο


 








Πίστευε
Γιατί το ρίγος μέσα της ακολουθούσε
Πίστευε
Κι ας μη σε είχε ακόμα ανταμώσει
Πίστευε
Κι όταν μ’ αγκάθια έπλεκες το στεφάνι
Πίστευε
Κι όταν την λόγχη γύριζες στην πληγή
Πίστευε
Κι όταν χολή και αίμα έπινες στην υγεία της
Πίστευε
Σαν παιδί στα παραμύθια και τους μάγους
Πίστευε
Και προσεύχονταν να βγεις στο φως

Μα όταν σ’ αντίκρισε…δεν πίστευε στα μάτια της…










Παρασκευή 18 Νοεμβρίου 2011

Άτιτλο





Καθισμένη στην όχθη της μέρας
Μετρά στα δάχτυλα τ' αστέρια

ένα...χρυσό...
δύο...σταχτί...
τρία...μαβί...
τέσσερα...γκρεμός...
πέντε...παίρνει φόρα...














Πέμπτη 17 Νοεμβρίου 2011

Επέτειος;








Ούτε Ψωμί
Ούτε Παιδεία
Ούτε Ελευθερία

Για ποια Επέτειο μου μιλάς;
Σε έκαναν να φύγεις απ’ τους δρόμους
Σε έκαναν να μισείς τον λαθρομετανάστη
Σε έκαναν να κλείνεις πόρτες και παράθυρα

Για ποιο Αίμα μου μιλάς;
Σε έκαναν να μην καταλαβαίνεις
Σε έκαναν να μνημονεύεις φασισμό στο καφενείο
Σε έκαναν να βγάζεις βίζα (οι γέροι ας πεθάνουν)

Για ποιο Φόρο Τιμής μου μιλάς;
Άκου τις φωνές των Νεκρών
Παρόν…
Παρούσα…
Κάνε αυτό που οφείλεις ή αλλιώς
πάψε τους θεατρινισμούς









Τετάρτη 16 Νοεμβρίου 2011

Πάντα





Πριν φύγεις για Ταξίδι,
πάντα, κάτι αποχωρίζεσαι και
κάτι ανταμώνεις εκεί που πας
Πάντα!

Όμοια η Ζωή κι ο Θάνατος,
μόνο που σ’ Αυτόν
υπάρχει το αμετάκλητο:
πάντα θα μετανιώνεις για όσα
δεν τόλμησες να κάνεις και να πεις

Καληνύχτα...Γαλάζιε Πρίγκιπα...
Σε λίγο...πάντα











Κυριακή 13 Νοεμβρίου 2011

Φτερούγισμα







Με κυνηγάνε τα Πουλιά
Εκείνα του θανάτου
Μέσα στης νύχτας τη σιωπή
κρώζουν σπασμένα λόγια...με ξυπνούν...
Έρχονται και τη μέρα στον κήπο με τ’ αστέρια
Τσιμπολογούν τα ψίχουλα και
σπάνε τα κλαδιά μου
Μαύρα, μεγάλα και γκριζά
Άλλοτε πάλι μόνο ένα λευκό φτερούγισμα
στην άκρη των ματιών μου μένει
Μα είναι παντού
Πιστοί μου σύντροφοι, νύχτα και μέρα

Λες να ’ρθε η ώρα;









Παρασκευή 11 Νοεμβρίου 2011

Μνήμες κι Αφιερώματα





«Είστε η Βασίλισσα μου...είμαι δικός Σας...»

Η νύχτα εκείνη που όλα τα σκέπασε...

Μέσα στον ύπνο το κύμα της φωνής
φέρνει δονήσεις, ξυπνάει το volcano
Μια ρωγμή στο χρόνο και η διάπυρη μάζα
γίνεται το κόκκινο χαλί που στρώνεις
στη Βασίλισσα σου
Φτάνει ως το σπίτι μας
Καίει τους τοίχους
Σπάει τα τζάμια
Λιώνει τις μάσκες

«Είστε η Βασίλισσα μου...είμαι δικός Σας...»

Ξημερώνει
Λάβα και κίσσηρι, στάχτη και πέτρες
κι ένα ποτάμι δάκρυα...υπόγειο, σιωπηλό
Καμία ενοχή
Καμία εξήγηση
Καμία συγνώμη -είναι στη φύση σου-

«Όλα απ’ την Αρχή»
«Όλα στο Φως»
Ωραίο μότο, πιστευτό

Και τώρα...σα μια άλλη Πομπηία,
τούτη η Πόλη,
μέσα στην τέφρα, πάλι,
να σέρνεται στους δρόμους
ολοζώντανη με τους νεκρούς της
σφιχτά αγκαλιασμένους
σε ύπνο μέσα αιώνια νεκρικό

«Είστε η Βασίλισσα μου...είμαι δικός Σας...»