Κάποτε...

Θα έρθει ο καιρός

να θυμάσαι τη ζωή

δίχως να ξέρεις αν την

έζησες ή κάπου τη διάβασες

Θα έχεις κάποιες εικόνες 

σκόρπιες, σαν από όνειρο 

κι η μνήμη, θρυμματισμένη, 

θα σε εμπαίζει

 

Μόνο η Αίσθηση θ' απομένει

Αυτή, που έθρεψε και πότισε

τη βαθύτερη ουσία σου

Αυτή, που έλιωσε τους πάγους

κι έκανε το ορμητικό ποτάμι,

να βαθαίνει, να κυλά,

να ελευθερώνει το μέσα σου

Δεν ξέρεις πού σε πάει

Ξέρεις πως δε λιμνάζει

Ποιητική Συλλογή: Το δικό μου πολύ

 

Αλλαγή θέματος

 

Όταν μέσα στο απόλυτο σκοτάδι

κρατάς τη μοναδική φλόγα ενός κεριού,

είναι φυσικό να στρέφεις και να φωτίζεις

όποια γωνιά σ' αρέσει

Ξεχνάς όμως,

πως στο σκοτάδι κατοικούν

μόνο οι αλυσοδεμένοι

Κι εγώ,

δεν υπήρξα ποτέ ένας ανάμεσά τους

κι ας ήρθα ως εκεί για να σε βρω

  

Ποιητική Συλλογή: Το δικό μου πολύ

ἄσωτος Γυνή

Γονατίζω γυμνή και ματωμένη

στα πόδια Σου, να πλύνω τις σκιές

που σέρνουν μ' αλυσίδες το βήμα Σου

Τα δάκρυά μου, με μύρο ανάκατα,

δεν είναι για το λυτρωμό μα τον

αφανισμό μου

Κι όμως,

καθόλου δε φοβάμαι πια,

γιατί εγώ...πολύ Σε αγαπώ

Στη ραχοκοκαλιά μου,

τα μάτια, οι γλώσσες

και τα χέρια τους,

φίδια να με σπαράξουν

Φτύνουν και λοιδορούν

που σπάταλα προσφέρω,

αυτό που είμαι, αυτό που έχω,

δίχως να Σου ζητώ αντάλλαγμα

Μην τους κοιτάς

Μη δίνεις σημασία,

γιατί εγώ...πολύ Σε αγαπώ

Κι αν κλαίω μπροστά Σου,

κι αν μέσα μου σπαράζω,

δεν είναι για τ' αμάρτημα

ούτε την καταδίκη

Είναι για τα τριάντα αυτά αργύρια

που ξεπουλούν τον Έρωτα

Κι όμως,

εμένα βρίζουν πόρνη,

γιατί εγώ...πολύ Σε αγαπώ

Ποιητική Συλλογή: Το δικό μου πολύ

 

Ο Φράχτης

Και σε βλέπω να περπατάς πάνω στο φράχτη

Έρχεσαι από μέσα ή απ' έξω;

Αρχίζει να βρέχει

Τρέχεις, κολλάς επάνω μου

Η ανάσα σου έχει κάτι από παιδί

Τί θέλεις από μένα;

Ποιος είσαι; 

Έρχεσαι από μέσα ή απ' έξω;

Είναι σκοτάδι

Κρυώνω

Κολλάω πάνω σου κι εγώ

Τί θέλω από σένα;

Ποιά είμαι;

Έρχομαι από μέσα

Ήμουν κάποτε πιο μέσα από σένα

Πιο φοβισμένη

Πιο φιμωμένη

Πιο αδύναμη

Το πιστεύεις;

Φύγε σε παρακαλώ, έχει νυχτώσει
Θα σε περιμένουν με αχνιστό φαΐ

στο  τραπέζι, ρούχα στεγνά και

ένα ψέμα, το ίδιο πάντα, ώσπου

ο θάνατος να σας χωρίσει

Εγώ, θα μείνω έξω,

βρέχει δε βρέχει

Ποιητική Συλλογή: Το δικό μου πολύ