Δευτέρα 31 Οκτωβρίου 2011

Θραύσματα Ανθρώπων


Έλα...μην κλαις
Το μέσα των ανθρώπων
δεν αλλάζει με φτιασιδώματα
Οι βράχοι στην Κοιλάδα του Θανάτου
μετατοπίζονται μα όχι κι οι καρδιές στην όχθη
της ανάγκης όταν σημάνει ώρα φτηνής εκδίκησης



Έλα...μην κλαις
Στο πρώτο φως τα
μάτια καίνε, σε πονούν
ώσπου να συνηθίσουν την
άλλη όψη των μορφών που
στάζουνε τοξίνες και φαρμάκι

Έλα...μην κλαις
Κράτα τη λάμα στη φωτιά
Τον κόμπο ανάμεσα στα δόντια
Κοίτα αλλού, θα μπήξω το μαχαίρι
Τα θραύσματα σου σκίζουν την πνοή
όχι η άψυχη σκιά ανδράποδων βλημάτων











Κυριακή 30 Οκτωβρίου 2011

Εάλω η Πόλις



Σε βλέπω να περνάς Θριαμβευτής μέσα
απ’ το πλήθος που κραυγάζει τ’ όνομα σου
Η κόμη σου αγέρωχα ανεμίζει
και το Κλειδί -χρυσό θαρρώ- αστράφτει στο τεντωμένο χέρι σου
Η Πόλη πάρθηκε
Σε μια μάχη που δε δόθηκε ποτέ –εσύ, καλά το ξέρεις-
Σε μια Πόλη που χαράματα ζήτησες να μπεις
με καλυμμένο πρόσωπο
Πόλη φιλόξενη σε σένα
Κάθισες
Ήπιες
Γέλασες και ξεγέλασες 
Και τώρα Στρατηλάτη μου γεύεσαι τη ντροπή σου


Κι έτσι όπως παίρνω φόρα και χτυπώ στο δίστομο σπαθί σου,
σ’ ακούω να καγχάζεις που τρέμω μες στης πληγής τα αίματα,
όμως...χαλάλι σου...και δις και τρις χαλάλι...





Παρασκευή 28 Οκτωβρίου 2011

Φτώχια…πολύ Φτώχια…μέσα




Δυο γενιές μετά...

Σ’ αυτήν την ίδια την Πλατεία…

Μπροστά στα παλιά Ανάκτορα…

Εκεί που γράφεται και ξεχνιέται η Ιστορία

Εκεί που ακόμα ανεμίζει γαλανόλευκο το αίμα

Εκεί και σήμερα αγανακτεί

Εκεί θρηνεί

Εκεί ζητωκραυγάζει

Εκεί ξυλοκοπά και παραδίδει τα Κλειδιά

Αυτοί κοιτούν και λένε: της μέρας η συγκίνηση
Όχι αγαπητοί: της κάθε μέρας το βάρος της αλήθειας







Πέμπτη 27 Οκτωβρίου 2011

Για Να Μη Μ’ Αγαπάς




Δεν Τελείωσε Ακόμα;
Σκέψου λοιπόν τα χειρότερα για μένα
Όλα όσα θα ήθελες να είμαι για να μη μ’ αγαπάς

Θα πάρω και πάλι τη μορφή του δοχείου
που μέσα θα με κλείσεις -πάλι-

Θα μείνω και πάλι στη σιωπή να αφουγκράζομαι
τις ριπές των όπλων σου...πάνω μου -πάλι-

Μα η φύση μου αναλλοίωτη θα μένει

Αποφάσισε λοιπόν τι χρώμα θα τη ντύσεις μέσα σου
Γιατί αυτή η αλήθεια μόνο σ’ απομένει
για να μη μ’ αγαπάς








Δευτέρα 24 Οκτωβρίου 2011

M ’ama…non m ’ama


 




Μια μαργαρίτα η ζωή μέσα στα δυο μου χέρια

-μ’ αγαπά...δε μ’ αγαπά…μ’ αγαπά…
-με μισεί…με αγαπά…με μισεί…

Όμως εσύ μη μου λυπάσαι…
Χαμογελά…
σε λίγο ξεψυχά σέπαλο-σέπαλο το μικρό
τούτο λουλούδι κι ο Ήλιος σου
τα πέταλα θα γείρει δίχως μνήμη

-μ’ αγαπάδε σ’ αγαπάμ’ αγαπά
-σε μισείμε αγαπάσε μισεί

Κι η μέλισσα, εκείνη η μικρούλα, θα μπήξει το
κεντρί μέσα στο χώμα, ανθοφόρο μου φυτό,
για να μη σε πονέσει…ποτέ ξανά!

-μ’ αγαπά…δε σ’ αγαπά…μ’ αγαπά…
-με μισεί…με αγαπά…με μισεί…








Κυριακή 23 Οκτωβρίου 2011

Προς-Ευχή






Να ’ξερα γράμματα να σε διαβάσω...
όμως δε έμαθα παρά να συλλαβίζω
Να ’ξερα λόγια να σου πω που να σε ντύνουν...
μα το τραυλό το στόμα μου άναρθρα σου μιλά
Ανάσα να ’χα πιο ζεστή να σ’ ανασάνω
και αγκαλιά πιο τρυφερή να σε ιάνω
 
-Μα ποιος κυρά μου γύρεψε το χάδι μιας εταίρας;
 
Να ’χα και δυο φτερά να φτάσω ως εκεί
που κατοικούν οι μέρες και οι νύχτες σου,
η Αρχή κι η Αναρχία σου
Να ’χα Ψυχή μου δυο ζωές να σου χαρίσω
Να τεμαχίζω μια
Να καις την άλλη
κι αίμα σταλιά μη βγαίνει







Μοναδικό μου Δώρο




Εκεί, στο δρόμο της σιωπής, μέσα στη νύχτα...

-ημέρα γενεθλίων θα ’ναι-

Μ’ ένα μπλε τριαντάφυλλο στο χέρι...

-ιστορίας που δε θέλησες ποτέ ν’ ακούσεις-

Με χτυποκάρδι ως τα βλέφαρα...

-η κάμερα δε θα με δει γιατί θα προσπεράσω-

Μοναδικό μου δώρο, σ’ ένα αστέρι τυλιγμένο,
το Εμένα

Κι ύστερα...δρόμος, κι άλλος δρόμος στη σιωπή
δίχως ενόχληση καμιά

-αλλά θα είμαι εκεί-








Σάββατο 22 Οκτωβρίου 2011

Στη Δίνη των Χρησμών


Τζον Κόλιερ, 1891

Και άφησες τα θέλω της ψυχής σου στα χέρια
μιας Πυθίας που πάνω στο σαθρό της τρίποδο
λικνίζει το χρησμό της
Με ψυχοτρόπα βότανα, μεθάνιο και μέντα,
τα πριν και τα μετά μου να ερμηνεύει…
με τρόπο έμμετρο, λακωνικό και πλάνο

Ξεχάστηκες με θυμιατά και με ξανθές παρθένες
μα από την Κασταλία τους πηγή, δεν σ’ άφησαν να πιεις, γιατί;
Κατάπλασμα στα μάτια σου με μύρτα και λιβάνι
και για ποτό...της λησμονιάς το βότανο

Δε νιώθεις τάχα τον παλμό στη ρίζα 
της πληγής σου;











Τετάρτη 19 Οκτωβρίου 2011

Παράπονο





Πάντα εκεί...πεταμένη σε μιαν άκρη σαν
παιχνίδι λασπωμένο -απ’ την αρχή-

Στου κρεβατιού την άλλη όχθη σα γάτα
που γκρινιάρικα ενοχλεί με το γουργούρισμά της

Πάντα εκεί...στο πίσω μέρος της ζωή σου
σαν πανωφόρι μην τύχει και χιονίσει

Μια εφεδρεία στις άδειες ώρες της ημέρας,
ανάμεσα σε πρωινό και δείπνο

Και πάντα, μα πάντα, η τιμωρία της σιωπής…
έτσι όπως πρέπει σ’ εχθρούς που συμβιώνουν 









                                                                

Κυριακή 16 Οκτωβρίου 2011

Σήμερα


Σε πήρα σήμερα στη θάλασσα
Σου έδειξα το βράχο με τις δράκαινες
Το σκαθάρι στην άμμο
Τα παιδιά στ’ ακρογιάλι

Εσύ ρωτούσες για μένα
Όλο ρωτούσες
Όλο σου έλεγα
Όλο γαλήνευες που τούτη η Σκιά
έπαιρνε σάρκα και οστά
Μιλούσα και πίσω από τα σκούρα σου γυαλιά
έβλεπες, άγγιζες, μεταλάμβανες την κάθε λέξη μου
Δίχως επίκριση
Δίχως εμπάθεια
Δίχως κακία

Το βράδυ έμεινες να διαβάζεις ως αργά
κάθε ρυτίδα στο μέτωπο μου
Εκεί
Στα σκοτεινά
Και μόνο την ανάσα σου
μπορούσα να κοιτάξω
λαμπιόνι να λικνίζεται πάνω απ’ τα σεντόνια
Τότε...με αγάπησες και πάλι απ’ την αρχή






το Μπλε πουκάμισο


Άνοιξα την ντουλάπα
Πέταξα μνήμες
Πέταξα σκελετούς
Κρέμασα όνειρα μάλλινα
Σακάκια δίχως τσέπες
Φορέματα δίχως ραφές
Έκανα χώρο στο καινούργιο
-όποτε έρθει…αν έρθει-

Ένα μόνο κράτησα να μου θυμίζει εσένα:
το Μπλε πουκάμισο
Μα λέω ψέματα γιατί...ό,τι η καρδιά αγάπησε βαθιά
δεν το ξεχνά, δεν το πετά και δεν το καπηλεύεται








Πέμπτη 13 Οκτωβρίου 2011

Το Μίασμα



της Νεφέλης, εκείνης από χώμα και νερό
που σπάει και σκορπίζεται σα λέξη
στις στροφές των ποιημάτων
ξεδιάντροπα φιλήδονη σε πέννα λογοτέχνη

της Εύας, που σε πρόδωσε για έναν καρπό
και σ’ έκανε να δεις τη γύμνια σου
-αλήθεια, αν δεν αμάρταινε, θα μάθαινες
τη διαφορά του Είμαι και του Φαίνομαι;-

της Άρτεμης, που εξόριστη στα Δάση κυνηγά
το εφήμερο, λαβώνει και λαβώνεται,
σφαδάζει κι ανασταίνεται με μάτια εγκατάλειψη
και χείλη πεινασμένα

της Πηνελόπης τέλος, εκείνης που επόθησες,
πιστής ανάμεσα στους τόσους,
μιας Παναγιάς ασάλευτης, καρτερικής σα μάνα
που σε γόρδιο εναγκαλισμό σε θρέφει

σε τούτες όλες τις μορφές,
στην μία αυτή Γυναίκα,
σπονδή να ξεπλυθεί το μίασμα
ανίερης αγάπης






Τρίτη 11 Οκτωβρίου 2011

Animus_Anima



Δεν έφυγε ακόμα και το ξέρεις
Την ακούς τη νύχτα να περπατά γυμνή
Το πρωί να φτιάχνει τον καφέ στην κουζίνα
Να ανοίγει το παράθυρο για να καπνίσει
Να διαβάζει μουρμουρίζοντας  το χτεσινό βιβλίο

Είναι εκεί και περιμένει…
Να ανοίξεις την πόρτα…Μέσα σου!
Να πλημμυρίσει φως το Δωμάτιο
Να πεταχτούν τα σαράκια
Να καούν τα συμβόλαια
Να σκάψεις αν χρειαστεί βαθιά,
κάτω από τα πλακάκια,
πίσω από τις μπογιές
Να φτάσεις ως τις απαρχές σου,
τις ρίζες, στα θεμέλια του Σπιτιού σου
Να βρεις, να θυμηθείς, να εξαγνίσεις το Στοιχειό.
Εκείνο που σε κατατρώει
Εκείνο που σε καταδιώκει, σε πονά 
Αυτό που προβάλεις πάνω της
Σκιά της ψυχής σου…πολύτιμη Σκιά μου







Δευτέρα 10 Οκτωβρίου 2011

Δύσκολος θάνατος


Μια μέρα ακόμη…μια ευκαιρία για θάνατο ή για ζωή

Βγήκε μέσα από ένα σκοτεινό σοκάκι
με μαύρο φόρεμα κι αχτένιστα τα γκρίζα της μαλλιά

Μια δρασκελιά την έφερε στη μέση του δρόμου

Την είδα να σκοτώνεται στις ρόδες μου

Δίχως ντροπή να ξεψυχά σε μια κραυγή θριάμβου

Πάγωσα
Κοιταχτήκαμε
Αυτή μ’ απογοήτευση
Εγώ με φρίκη

Δύσκολος θάνατος αυτός…ζήσε έναν άλλο






Σάββατο 8 Οκτωβρίου 2011

Συλητής






Ίσως κάποτε κλείσουν οι πληγές τ’ ουρανού
που φιμώνουν τ’ ολόγιομο φεγγάρι

Ίσως κάποτε κοιταχτούν βαθιά
στα μάτια Νάρκισσος και Εικόνα

Ίσως… όταν γυμνώσουν την αγάπη απ’ το μίσος,
το φόβος από την επιθυμία, την εκδίκηση απ’ τον πόνο
Τότε, ίσως βρουν λόγο να συγχωρέσουν εαυτούς,
να συμπονέσουν αλλήλους και ν’ ανταμώσουν πάλι

Ίσως να ’χουν περάσει χίλια χρόνια ως τότε μα…
τι είναι χίλια χρόνια μπροστά στην ειλικρίνεια;
Μπροστά στο τόσο Φως, στην τόση Αγάπη που μπορούσαν,
μα τόσο εύκολα, ξανά και πάλι σύλησαν; 








Δρακοντίδες






Στο λόφο με τ’ αστέρια απόψε θ’ ανταμώσουν
Εκείνος με μαύρο πανωφόρι, σάλπιγγα  και σπαθί
Εκείνη μ’ ένα ρόδο στο χέρι, μόνο ένα ρόδο, γυμνή
Θα κοιταχτούν αμίλητοι
Θα σκοτωθούν ακίνητοι
Θα φύγουν σε μιαν ευχή ο καθένας

Όσο για μένα…απόψε θα να μείνω μέσα αφού
κανέναν δε μισώ για να πληγώσω κι ούτε ελπίζω
κάτι για να ευχηθώ








Τρίτη 4 Οκτωβρίου 2011

Κάνε κάτι


Κοίτα!
Το παιδί σταμάτησε να παίζει…
Άρπαξε ηλιοστάλαχτη βελόνα
Ράβει το στόμα να μην κλάψει
Κεντάει αστέρια στο σεντόνι σου να ζεσταθείς


Κοίτα!
Προσεύχεται ν’ αντέξεις
Λικνίζει τα όνειρά του πάνω από στάχτες
Σου δίνει απ’ το ψωμί του
Κεντάει στο χαμόγελο τα μάτια σου να κοιταχτείς


Κοίτα!
Το μαγικό ραβδί σου έσπασε
Σταμάτα να φωνάζεις
Το ρούχο σου έλιωσε
Σταμάτα να χτυπάς


Δες!
Κάνε κάτι!






Δευτέρα 3 Οκτωβρίου 2011

Σε λίγο...

Χάνω τα ίχνη σου…μέσα μου

Η μορφή σου στον ήλιο ξεθωριάζει

σα σύνθημα αναρχικού πάνω σε τοίχο

Η φωνή σου βραχνός απόηχος μιας μηχανής σε ανηφόρα



Σε λίγο θα φύγω…

Θα παραδώσω τα κλειδιά σε ξένα χέρια

Θα γκρεμιστούν οι τοίχοι με τις μνήμες

Τα παρτέρια με τα όνειρα

Τα δέντρα με τις υποσχέσεις  



Χάνω τα ίχνη σου…μέσα μου

Η μορφή μου στο πιο ψηλό σου ράφι

μια μινιατούρα δίπλα στις άλλες

Η φωνή μου κάποιο αλύχτισμα το βράδυ



Σε λίγο…θα κλείσω το φως και τα σκοτάδια

θα μας σπρώξουν λίγο πιο πέρα…λίγο πιο

βαθιά...στο μέσα της λήθης