Εάλω η Πόλις

Σε βλέπω να περνάς Θριαμβευτής μέσα

απ’ το πλήθος που κραυγάζει τ’ όνομα σου

Η κόμη σου αγέρωχα ανεμίζει

και το Κλειδί -χρυσό θαρρώ- αστράφτει στο τεντωμένο χέρι σου

Η Πόλη πάρθηκε

Σε μια μάχη που δε δόθηκε ποτέ –εσύ, καλά το ξέρεις-

Σε μια Πόλη που χαράματα ζήτησες να μπεις

με καλυμμένο πρόσωπο

Πόλη φιλόξενη σε σένα

Κάθισες

Ήπιες

Γέλασες και ξεγέλασες 

Και τώρα Στρατηλάτη μου γεύεσαι τη ντροπή σου

Κι έτσι όπως παίρνω φόρα και χτυπώ στο δίστομο σπαθί σου,

σ’ ακούω να καγχάζεις που τρέμω μες στης πληγής τα αίματα,

όμως...χαλάλι σου...και δις και τρις χαλάλι...