Στο Λέω Αλήθεια

 

Η απουσία σου,

ο τόπος της γαλήνης μου

Τα κόκκινα σεντόνια στεγνά από κραυγές και αίματα

Τα παράθυρα μέσα στο φως

κι οι γάτες δεν τρομάζουν πια

με τη φωνή σου

Κάτω από τη λεμονιά ένα προς ένα

τα ψέματα σου σέπονται στην κάψα

του μεσημεριού

Αντηχούν και πάλι οι παφλασμοί του σπιτιού

Το τηλέφωνο, φωνή ευλογημένη φίλων

Οι άλλοι, σώπασαν για πάντα μέσα στο

ξεραμένο χώμα

Μόνο η νύχτα ακούει ακόμα τον τριγμό σου

και θλίβεται γι’ αυτούς που δε σε ξέρουν

ή δε σε έμαθαν ακόμα

Ένα κερί μονάχο καίει τις μνήμες κατά το σούρουπο

Ο τόπος της γαλήνης μου,

η ανυπαρξία σου

Τρεις Γενιές

Μοσχοβολά το σπίτι Γλυκό της Κυριακής

Χτύπησε βούτυρο και ζάχαρη στο εμαγιέ των παιδικών της χρόνων.

Πρόσθεσε ένα-ένα τα κροκάδια σα δειλινά σε μια δεκαετία

Τέσσερα τον αριθμό, ούτε ένα παραπάνω

Έριξε και ξύσμα από λεμόνι για να πικρίζει

«Το αλεύρι, ρίχτω σιγά να μη σβολιάσει…όχι έτσι!»

-πάλι του κεφαλιού της κάνει-

Ανακατεύει…τα υλικά χάνουν την αυτοτέλειά τους

κάτω από την πιεστική ανάγκη της ενσωμάτωσης

σε μια γενιά που δεν καταλαβαίνει, που δεν αγαπά

-δεν πειθαρχεί!-

Το μείγμα υπόσχεται πολλά, μα τελικά,

εκείνο που τη νοιάζει μόνο, 
είναι η θύμηση μιας Κυριακής

κι η μυρωδιά των παιδικών της χρόνων  
κληρονομιά στην κόρη της

Ποιητική Συλλογή: αντίπερα, 2011

Άφεση

Κουράστηκα…Απόκαμα…στ’ ορκίζομαι!

Οι ώμοι ραγίζουν πια τη νύχτα κι ο λυγμός
ασάλευτη κραυγή που θέλει να ξεσπάσει

Κάποιος ας το φωνάξει, ας το πει:
γιατί …τόσα ψ έ μ α τ α;!

Ρίσκο ή τάχα ηδονή η αποκάλυψη;

Ανίεροι ιριδισμοί πάνω σε σώματα
διψασμένα…αμέτρητα σώματα…

Κάποιος ας το φωνάξει, ας το πει:
γιατί …τόση α π ά τ η;!

Σωπαίνεις…
Πού είναι οι αφορισμοί σου τώρα που στους ζητώ;

Σε προκαλώ!

Ξέρεις πως να το κάνεις, απλά διαγράφεις…τόσο απλά
Γυρνάς αλλού το βλέμμα
Κάνεις πως τίποτα δεν είδες, τίποτα δεν έγινε κακό και
προχωράς…τόσο απλή η άφεση και τόσο επικίνδυνη

Κάποιος ας το φωνάξει, ας το πει:
π ο τ έ δεν προχωράς αν δεν δεις
όσα προσπέρασες

Γυρίζεις κύκλους γύρω απ’ τα ίδια λάθη

Ποιητική Συλλογή: άλλος δρόμος, 2010

 

Έσπερος

Κοιτάζω στον καθρέφτη
ένα είδωλο που γέρνει

Της νιότης του η λάμψη θαμπώνει
απ’ την Αυγή στο Δείλι

Με τη φωνή του πιο τραχιά σωπαίνει
να μην πληγωθούν τα ευαίσθητα

Τα μάτια του κρατούν το δάκρυ
της αγάπης σα λίμνες μ’ αρμυρό νερό

Δεν έχει πια πολύ ζωή
Δεν έχει και το ξέρει

Γι’ αυτό πλαταίνει το χαμόγελο
Γι’ αυτό γυρεύει γύρη στα λόγια του,
βάλσαμο στις ψυχές μας

Κοιτάζω τη μορφή του και τον καλοτυχίζω
που έφτασε ως εδώ,
μες τα βαθιά γεράματα παιδάκι ευτυχισμένο


Ποιητική Συλλογή: άλλος δρόμος, 2010

Εκείνη

Κλείσε τα μάτια μέσα στο φως σου
Στα χέρια οι ανάσες μας πουλιά
άλλων καιρών που χάθηκαν στα πέρατα

Εύθραυστη πάντα η μορφή σου,
τρέμω μη σε πληγώσω
μ’ ένα μου χάδι

Ακριβοδίκαιη μες τη θνητότητα σου
στο στήθος σου με έβαλες να πάψω να πονώ

Κι ήσουν εκεί: φωνή, σιωπή, συνενοχή
Πώς να γεμίσει τώρα η ερημιά;

Ο πανδαμάτωρ χρόνος,
παιχνίδι ποθητό μα ξεχαρβαλωμένο

Σ’ αναζητώ πάντα εδώ

Στο βλέμμα των παιδιών
Στα βράχια που μαθαίναμε βουτιές

Κι εσύ όλο μου γελάς φλοίσβος στα
όνειρα που βλέπω πριν χαράξει
Χαρούμενη, αέρινη, αλαργινή…μείνε κοντά μου…

Στο είπα; Σ’ αγαπάω

Ποιητική Συλλογή: άλλος δρόμος, 2010

 

ΣΕλλας

κι ύστερα ήρθε Χειμώνας στην Πόλη

τα σπίτια έγειραν σιωπηλά στην άκρη του δρόμου

-η Νύχτα με πονά ως τα σπλάχνα-

σκόνη παντού, στα χέρια, στα μάτια, στα μαλλιά

όχι, τέφρα είναι

η τέφρα των παιδιών που κοιτούσαν τα πουλιά,

που ονειρεύονταν, που προσπαθούσαν να

φτάσουν ένα αστέρι, ένα τόσο δα αστεράκι…

-η Νύχτα με πονά ως τα σπλάχνα-

σε λίγο ξημερώνει

νέα σπίτια θα χτιστούν το πρωί -χάλκινα-

νέα πρόσωπα θα χαμογελούν -άγονα-

και τα παιδιά…ευτυχισμένα θα παίζουν

στις αλάνες δίχως όνειρα, δίχως αστέρια πια…

Ποιητική Συλλογή: άλλος δρόμος, 2010

Ἔπεα Πτερόεντα

Λόγια

Ασάλευτα

Σα νεκρική πομπή

Λόγια ακατάληπτα

Ο παραλήπτης δίχως όνομα

Πάντα στη σκιά

Όχι.

Δε μιλάω σε σένα,

όπως κι εσύ,

δε μίλησες ποτέ σε μένα

Ποιητική Συλλογή: άλλος δρόμος, 2010

Η Δίκη

(εις μνήμην Τ.Μ.)

Η αίθουσα δικαστηρίου, 

στήθηκε σε μια σκοτεινή κουζίνα.

Μέσα εκεί στριμώχτηκαν φίλοι κι αδέλφια.

Ήθελαν όλοι τους πολύ να σε στηρίξουν,

μα από την άλλη,

ήταν τόσο πικάντικα νόστιμες

οι ιστορίες του ενάγοντος…

Εσύ από μεριά σου σώπαινες

-κοιτούσες το χρυσόψαρο πίσω απ’ τη γυάλα, σε είδα!-

κι αυτό καθόλου δε βοήθησε στην δίκη.

Κι ύστερα, ο λόγος του ήταν τόσο γλαφυρός

-τονίζοντας το κάθε η, το κάθε θ, το κάθε ο, το κάθε ς -

που όλοι πείστηκαν, αμέσως, για το ή θ ο ς του.

Κανείς βέβαια δεν υποστήριξε ανοιχτά την ενοχή σου

-αλίμονο, ήταν φίλοι και αδέλφια-

από την άλλη,

όταν έτεινες τα πειστήρια,

κανείς δεν μπήκε στον κόπο να τα εξετάσει ̇

το έκανες τόσο χοντροκομμένα άλλωστε,

λες και σκοπός σου ήταν,

όχι να αποδείξεις την αθωότητά σου

αλλά να σπιλώσεις την ευγλωττία του 

-κι ήταν στ’ αλήθεια τόσο χαριτωμένος στην αγόρευσή του…-

Θα μπορούσες πάντως

-και θα ήταν προτιμότερο-

να επιδείξεις καλύτερη αγωγή

απαντώντας στη λεπτεπίλεπτη λασπολογία

με λεπτεπίλεπτη λασπολογία,

στην αριστοτεχνική συκοφαντία

με αριστοτεχνική συκοφαντία,

στην αβυσσαλέα εμπάθεια

με αβυσσαλέα εμπάθεια,

εσύ όμως,

προτίμησες να κοιτάς τη γυάλα με το χρυσόψαρο

-σε είδα!-

 Ποιητική Συλλογή: αντίπερα, 2011

Η Μούσα

η Μούσα… ενέπνευσε τον Ποιητή…
κι αυτός μεγαλούργησε και πάλι…
κανείς όμως ως τώρα δε μίλησε
για το τι ένιωσε η…Μούσα…

αδιάφορο…

το δημιούργημα μετράει…
αυτό που προορίζεται να δει το φως και
να  ντύσει την εικόνα του δημιουργού του…

ας είναι λοιπόν…σώπασε Μούσα, μην κλαις,
υπάρχεις στο βαθμό και στο μέτρο που σε επινόησε…
δεν είσαι εσύ αλλά εκείνη…
είστε το ίδιο μόνο όνομα…Μαρίνα…Νεφέλη…σώπασε…

Ποιητική Συλλογή: αντίπερα, 2011

Μικρές Διακοπές

 

Πήγες δυο μέρες μόνο, έτσι...να ξεκουραστείς 
Δυο μέρες στο «Εξοχικό» σου

Με κλασική μουσική να σιγοπαίζει από
τοίχο σε τοίχο, από κρεβάτι σε πάτωμα:

Mahler: διαστροφικός ερωτισμός
Nina Simone: αισθησιακός ερωτισμός
Tarkovsky, Adagio: γλυκερός ερωτισμός
και απαραιτήτως Cocciante: ο δικό σου ερωτισμός

Με πίνακες να κρύβουν κουφάρια παλιότερων εραστών:

Botticelli: αναγεννησιακή μεταμφίεση
Modigliani: εύθραυστη εμμονή
Gauguin: εξωτικός αισθησιασμός
Μα κυρίως Renoir...για αυτοπροβολή!

Προσωπικά νομίζω θα σου ταίριαζε
ο Hopper με τους φαλλικούς συμβολισμούς του...
αλλά τι σημασία έχει, δεν είμαι εγώ το Εξοχικό αυτό

Και βέβαια, φεύγοντας, φρόντισες για τα πάντα

Άφησες τα χρήματα στο γραφείο για τη γυναίκα
που κάνει την πάστρα
Έκλεισες το σιφόνι στο μπάνιο
και φυσικά...δεν ξέχασες να ταΐσεις το
λατρεμένο σου Χρυσόψαρο λόγια και μουσικές,
μουσικές και λόγια,
με την ελπίδα να μη σου ψοφήσει,
να είναι πάλι εκεί στη γυάλα του
ήσυχο- ήσυχο και να σε καρτερά
δίχως μνήμη, δίχως παράπονο...

Ποιητική Συλλογή: άλλος δρόμος, 2010