Πέμπτη 24 Νοεμβρίου 2011

Μια Ανάσα Πριν





Τίποτα δεν την τρόμαξε,
-αλήθεια είναι-
ούτε οι φωνές, ούτε οι κατηγόριες.
Τίποτα.
Βέβαια, στο μαύρο τετράδιο υπάρχουν
οι διαδοχικές σημειώσεις:
-Καυγάς
-Καυγάς
-Στομάχι 200 Ch
-Στομάχι (Κι Άλλη Κρίση)
-Καυγάς
-Στομάχι
Είναι κάπως μονότονο και
ανησυχητικό, θα λέγαμε αλλά...
δεν ήταν από φόβο.
Το διευκρινίζει σε πολλά σημεία αυτό.

Βέβαια, όλα είχαν στόχο τους το Φόβο
-αλλά αυτό το κατάλαβε πολύ αργότερα...-
Ακόμα και η σιωπή του ήταν εργαλείο φόβου
-κι αυτό το κατάλαβε πολύ αργότερα...-
Ακόμα και η εκδίκηση που διάλεξε ήταν
δικός του Φόβος
-όσο γι' αυτό, το κατάλαβε πια στο τέλος,
για την ακρίβεια...μια ανάσα πριν πέσει
από το παράθυρο-.










Κυριακή 20 Νοεμβρίου 2011

Απίστευτο


 








Πίστευε
Γιατί το ρίγος μέσα της ακολουθούσε
Πίστευε
Κι ας μη σε είχε ακόμα ανταμώσει
Πίστευε
Κι όταν μ’ αγκάθια έπλεκες το στεφάνι
Πίστευε
Κι όταν την λόγχη γύριζες στην πληγή
Πίστευε
Κι όταν χολή και αίμα έπινες στην υγεία της
Πίστευε
Σαν παιδί στα παραμύθια και τους μάγους
Πίστευε
Και προσεύχονταν να βγεις στο φως

Μα όταν σ’ αντίκρισε…δεν πίστευε στα μάτια της…










Παρασκευή 18 Νοεμβρίου 2011

Άτιτλο





Καθισμένη στην όχθη της μέρας
Μετρά στα δάχτυλα τ' αστέρια

ένα...χρυσό...
δύο...σταχτί...
τρία...μαβί...
τέσσερα...γκρεμός...
πέντε...παίρνει φόρα...














Πέμπτη 17 Νοεμβρίου 2011

Επέτειος;








Ούτε Ψωμί
Ούτε Παιδεία
Ούτε Ελευθερία

Για ποια Επέτειο μου μιλάς;
Σε έκαναν να φύγεις απ’ τους δρόμους
Σε έκαναν να μισείς τον λαθρομετανάστη
Σε έκαναν να κλείνεις πόρτες και παράθυρα

Για ποιο Αίμα μου μιλάς;
Σε έκαναν να μην καταλαβαίνεις
Σε έκαναν να μνημονεύεις φασισμό στο καφενείο
Σε έκαναν να βγάζεις βίζα (οι γέροι ας πεθάνουν)

Για ποιο Φόρο Τιμής μου μιλάς;
Άκου τις φωνές των Νεκρών
Παρόν…
Παρούσα…
Κάνε αυτό που οφείλεις ή αλλιώς
πάψε τους θεατρινισμούς









Τετάρτη 16 Νοεμβρίου 2011

Πάντα





Πριν φύγεις για Ταξίδι,
πάντα, κάτι αποχωρίζεσαι και
κάτι ανταμώνεις εκεί που πας
Πάντα!

Όμοια η Ζωή κι ο Θάνατος,
μόνο που σ’ Αυτόν
υπάρχει το αμετάκλητο:
πάντα θα μετανιώνεις για όσα
δεν τόλμησες να κάνεις και να πεις

Καληνύχτα...Γαλάζιε Πρίγκιπα...
Σε λίγο...πάντα











Κυριακή 13 Νοεμβρίου 2011

Φτερούγισμα







Με κυνηγάνε τα Πουλιά
Εκείνα του θανάτου
Μέσα στης νύχτας τη σιωπή
κρώζουν σπασμένα λόγια...με ξυπνούν...
Έρχονται και τη μέρα στον κήπο με τ’ αστέρια
Τσιμπολογούν τα ψίχουλα και
σπάνε τα κλαδιά μου
Μαύρα, μεγάλα και γκριζά
Άλλοτε πάλι μόνο ένα λευκό φτερούγισμα
στην άκρη των ματιών μου μένει
Μα είναι παντού
Πιστοί μου σύντροφοι, νύχτα και μέρα

Λες να ’ρθε η ώρα;









Παρασκευή 11 Νοεμβρίου 2011

Μνήμες κι Αφιερώματα





«Είστε η Βασίλισσα μου...είμαι δικός Σας...»

Η νύχτα εκείνη που όλα τα σκέπασε...

Μέσα στον ύπνο το κύμα της φωνής
φέρνει δονήσεις, ξυπνάει το volcano
Μια ρωγμή στο χρόνο και η διάπυρη μάζα
γίνεται το κόκκινο χαλί που στρώνεις
στη Βασίλισσα σου
Φτάνει ως το σπίτι μας
Καίει τους τοίχους
Σπάει τα τζάμια
Λιώνει τις μάσκες

«Είστε η Βασίλισσα μου...είμαι δικός Σας...»

Ξημερώνει
Λάβα και κίσσηρι, στάχτη και πέτρες
κι ένα ποτάμι δάκρυα...υπόγειο, σιωπηλό
Καμία ενοχή
Καμία εξήγηση
Καμία συγνώμη -είναι στη φύση σου-

«Όλα απ’ την Αρχή»
«Όλα στο Φως»
Ωραίο μότο, πιστευτό

Και τώρα...σα μια άλλη Πομπηία,
τούτη η Πόλη,
μέσα στην τέφρα, πάλι,
να σέρνεται στους δρόμους
ολοζώντανη με τους νεκρούς της
σφιχτά αγκαλιασμένους
σε ύπνο μέσα αιώνια νεκρικό

«Είστε η Βασίλισσα μου...είμαι δικός Σας...»

















Πέμπτη 10 Νοεμβρίου 2011

Άλικο γ ι α τ ί





Έχω ένα άλικο  γ ι α τ ί  που βάφει τη μέρα,
χτυπά την ίριδα και σπάει σε κομμάτια

Θυμάμαι...τους είδα κάποτε μπροστά
στο τζάκι να λένε ιστορίες φαντασμάτων
Τους είδα να πίνουνε κρασί κι ήταν χαρά 
Θεού ν’ ακούς το χάδι, την πνοή, 
την τόση αγάπη...
Τους είδα να κοιτάνε το παιδί με ίδια μάτια
Να παίζουν με τα κύματα και να μαζεύουν
θάλασσες, δειλινά και γλάρους και σκαθάρια
Θυμάμαι...τους άκουσα να λένε και για Σένα,
μια νύχτα πριν χαθούν

Κι έτσι, έμεινες σιωπηλή κι αγέννητη για πάντα
Πες μου γιατί, φωνάζεις, γ ι α τ ί;




Τετάρτη 9 Νοεμβρίου 2011

Θάλασσα…τότε







Έπαιξε στ’ ακρογιάλι ως αργά

Γύριζε στα χέρια βότσαλα και την πετροβολούσε
Γελούσε –Θεέ μου πόσο γελούσε- κι έβαζε στόχο,
πότε τα πόδια, πότε το κεφάλι

Εκείνη σώπαινε
Περίμενε την κάψα του μεσημεριού,
γυμνό παιδί να πάει κοντά της και
στ’ αλμυρά της κύματα να σβήσει οργή και δάκρυ
Μα εκείνο μόνο φώναζε κι έσκαβε πιο βαθιά
το λάκκο μες το χώμα
Να την αδειάσει ήθελε στα τρίσβαθα της γης

Κι όταν αυτή απόκαμε και γύρισε στου δειλινού
τη άκρη να πλαγιάσει…έβαλε στόχο την καρδιά
Πισώπλατα
Μ’ ένα στιλέτο
Κι ακόμα το γυρίζει






Κυριακή 6 Νοεμβρίου 2011

04_11_1993





Αν ήσουν εδώ..;

-Θα σου ’λεγα να μην πονάς για το σκοτάδι

Θα μου ’λεγες να γίνω κι άλλο φως

-Θα σε κρατούσα από το χέρι να μη χαθείς στο τόσο της καρδιάς σου

Θα μ’ έσπρωχνες να περπατώ στα όσα αγαπάω

-Ακόμα θα μετρούσαμε αστέρια στο μπαλκόνι

Τις νύχτες στον Ωρίωνα θα στέλναμε ευχές


Αν ήσουν ακόμη εδώ…
Θα είχα έναν άνθρωπο δικό μου στη σιωπή,
μια αγκαλιά βελούδινη στον πόνο και στις πληγές
θα ήσουν βάλσαμο δίχως αγκάθι
Μα λείπεις πια πολύ καιρό
Ο τάφος έγειρε, κουράστηκε κι αυτός

-Ξέρει για μένα;

Ξέρει…μα δεν το πρόσεξε ποτέ πως έφυγες
τη μέρα που γεννήθηκε…ήσουν μια ιστορία
που δεν ήθελε να μάθει…ήσουν κομμάτι μου γι’ αυτό

Υπάρχει τρόπος να μην αγαπάς ό,τι αγαπάς;
Υπάρχει τρόπος να ξεχνάς ό,τι θυμάσαι;
Υπάρχει τρόπος να επιστρέψει ό,τι για πάντα χάθηκε;

- Έλα…σώπασε τώρα…τα μάτια κλείσε…είμαι εδώ…
σε λίγο ξημερώνει φως...








Τετάρτη 2 Νοεμβρίου 2011

Μηδέν Τέσσερα






Αναχώρηση Πτήσης: 10:15

Μα οι δρόμοι τ’ ουρανού χαρακωμένοι
Τα καλντερίμια του πλημμυρισμένα
Μόνο ένα παλιό γεφύρι απομένει
-ετοιμόρροπο κι αυτό-
Ώρα για ύπνο θα μου πεις...παντοτινό
Ώρα για ύπνο...
Ποιος θα τολμούσε ελεύθερη πτώση δίχως φτερά;
Ποιος θα τάραζε τη θάλασσα με μια πνοή;

Εγώ...σου απαντώ...Εγώ...μα δε σε μοιάζει
Κοιτάς αλλού και ξεμακραίνεις
Καλύτερα έτσι, λες, θέλει πολύ κουράγιο να
διαβείς ένα κομμάτι αλήθειας...καλύτερα έτσι...

Ακύρωση Πτήσης: 04







                             

Τρίτη 1 Νοεμβρίου 2011

Το είδωλο σας




Κοιτάω τον καθρέφτη κι όπως ευχήθηκες
σπασμένα είδωλα παντού και λασπωμένα

Αλλού ένα Μάτι να παραμονεύει
αλλού ένα Χέρι να χτυπά
πιο κει τα Στόματα να χάσκουν σαλιωμένα


Μια τούφα από μαλλιά ξανθά -βαμμένα-
μια άλλη μαύρα -κι αυτά βαμμένα-
και τα δικά σου γκριζωπά -στο φυσικό τους χρώμα-

Σε κάθε νέο ράγισμα ο καγχασμός σου
διαπερνά το χώρο και το χρόνο -κι αυτά ραγίζουν-
θαρρείς και ξέχασες ποιος φτιάχνει τον καθρέφτη


Πόση ευτυχία θα νιώθεις γι’ αυτό σου το επίτευγμα!
Πόση γλυκεία γαλήνη κι ανακούφιση μέσα στο ανήλιο
καταγώγιο της ψυχής σου...

                                 Αλήθεια...πόση;