Το είδωλο σας

Κοιτάω τον καθρέφτη κι όπως ευχήθηκες

σπασμένα είδωλα παντού και λασπωμένα

Αλλού ένα Μάτι να παραμονεύει

αλλού ένα Χέρι να χτυπά

πιο κει τα Στόματα να χάσκουν σαλιωμένα

Μια τούφα από μαλλιά ξανθά -βαμμένα-

μια άλλη μαύρα -κι αυτά βαμμένα-

και τα δικά σου γκριζωπά -στο φυσικό τους χρώμα-

Σε κάθε νέο ράγισμα ο καγχασμός σου

διαπερνά το χώρο και το χρόνο -κι αυτά ραγίζουν-

θαρρείς και ξέχασες ποιος φτιάχνει τον καθρέφτη

Πόση ευτυχία θα νιώθεις γι’ αυτό σου το επίτευγμα!

Πόση γλυκεία γαλήνη κι ανακούφιση μέσα στο ανήλιο

καταγώγιο της ψυχής σου...

                                 Αλήθεια...πόση;