Δεν έχεις τίποτα να πεις.
Να σωπαίνεις λοιπόν πάνω
στην κόψη της στιγμής.
Να σέβεσαι το θάνατο που γδέρνεις
επάνω στις θηλές πριν να χαράξει μέρα.
Να σέβεσαι το αίμα που ρουφάς
για να το φτύσεις σχολιαρόπαιδο
στον πρώτο τοίχο.
Να σωπαίνεις και ν' αφουγκράζεσαι
το απύθμενο κενό σου σαν αντηχεί
στο βλέμμα από μέταλλο και θειάφι
Να σωπαίνει, μ' ακούς;
Και να χάνεσαι...
Ποιητική Συλλογή: ο γλυκασμός του ήλιου