Παρασκευή 30 Σεπτεμβρίου 2011

Αόρατος



Με τα μυωπικά μαύρα γυαλιά ακόμα και τη νύχτα
Με το πούρο στο χέρι να διαγράφει πορείες προς τα πίσω
Με εκείνο το άρωμα, ίχνη ανεξίτηλα στο διάβα σου
Και η φωνή κι ο τόνος της και το γιλέκο και…


Όλα μια προσεγμένη παρουσία
Όλα φωνάζουν «δες με…κι εσύ…κι εσύ…όλοι…για να υπάρξω»
Και σε κοιτούν, άντρες, γυναίκες, παιδία…όλοι…μα δε σε βλέπουν
Δε θέλεις να σε δουν…να σε κοιτάξουν θέλεις


Το βλέμμα που δεν άφησες ποτέ να σε αγγίξει
Το χάδι που δεν άφησες ποτέ να σε ζεστάνει 
Το φιλί, εκείνο το βαθύ, που πρόδωσες πριν καν γευτείς
Μέσα σου χώρα πιο γκρίζα κι απ’ τον πόλεμο που πας


Γι’ αυτό φοράς μαύρα γυαλιά ακόμα και τη νύχτα
Γιατί τόσο πολύ…γιατί ακόμα;







Τετάρτη 14 Σεπτεμβρίου 2011

Φοβήθηκες…θυμάσαι;



Θυμάσαι;
Ήταν δύο το πρωί και η προβλήτα άδεια
Ήταν σιωπή και παγωνιά και προσμονή

Όταν έφτασε σπίτι ήταν… σα να επέστρεφε, όχι να έφτανε

Ενοχλήθηκες
Το ένιωσε αμέσως

Έγινε μικρή…αόρατη, να μην ενοχλεί
Είπε να φύγει…
Αρνήθηκες

Έμεινε σιωπηλή…σχεδόν ασάλευτη
Μόνο την πλάτη σου αντίκριζε
Θυμάσαι;

Μόνο το φως δεν γίνονταν να σβήσει
Μόνο αυτό χύνονταν από παντού…τα μάτια,
τα χείλη, τα χέρια, τη φωνή της
Είχε γίνει ολάκερη φως…για σένα…

Φοβήθηκες
Κι αυτό το ένιωσε

Κουράγιο, είπε
Θα δει –…σήμερα…αύριο…- πως όλα εδώ είναι ο τόπος του
Δίχως ναρκοπέδια, δίχως παγίδες, δίχως συρματοπλέγματα

Αλίμονο…σε τέτοιον τόπο γύρευες να πας, κρανίου τόπο
κι όχι στην αγκαλιά της

Θυμάσαι; Φοβήθηκες!







Δευτέρα 12 Σεπτεμβρίου 2011

Υποκρισία


Ούτε μια λέξη να γλυκάνει την ψυχή…ούτε μια λέξη…
Όχι, δε μιλώ για ωραία λόγια
Αυτά, τα ξέρεις και τα λες πίσω απ’ τις πόρτες,
πίσω από τις εικόνες και προπάντων…
στην άλλη άκρη του σύρματος

Σου μιλάω για τον αληθινό, τον πηγαίο λόγο
που ξεχειλίζει από το μέσα, αναδύεται στα μάτια
και γίνεται λέξη, χάδι, ζωή
Σου μιλάω για το εδώ, το μαζί, το σε μένα κι όχι
για τις φωνητικές σου πιρουέτες στα ερτζιανά

Μα τι λέω;
Ακόμα μπερδεύω το εμείς με το εσένα…
Πάντα το ίδιο λάθος, το ίδιο ατόπημα
Άλλο να σε εμπνέουν κι άλλο να νιώθεις
Άλλο να κάνεις πως πονάς σα να αγάπησες
κι άλλο ν’ αγαπάς

Πάψε λοιπόν να κάνεις πως θρηνείς ό,τι
ποτέ δε θέλησες να έχεις
Πάψε να κλαις δάκρυα ξένα και ξένες
ζωές να λαχταράς…βρες τη δική σου!





 

Τετάρτη 7 Σεπτεμβρίου 2011

Στο Τσίρκο







Ντε αλογάκι…ντε…έλα…ζάχαρη!

Όταν σφυρίζω μια…θα σηκώνεις τα πισινά σου πόδια
Όταν σφυρίζω δυο…τα μπροστινά

Κάλπαζες αγέρωχο στη Μέση Ανατολή, θυμάσαι;
Τώρα βουλιάζεις σε μια οθόνη μέσα
Το καμιτσίκι καλώδιο τηλεφώνου που στα καπούλια σου
αφήνει τα σημάδια της κάθε εντολής
 
Ντε αλογάκι…ντε…κι άλλη ζάχαρη!

Θα σε κοιτώ στα μάτια και υπάκουο θα σκύβεις το κεφάλι
Θα σου γυρνώ την πλάτη και παραπονιάρικα θα χλιμιντρίζεις

Η χαίτη σου ανέμιζε στο λίβα, το θυμάσαι;
Τώρα τα γκρίζα σου μαλλιά μπλεγμένα στον ιδρώτα
Αλλάζεις θέση στην καρέκλα, μιλάς με πάθος για να
να πείσεις, να πειστείς…μ’ αντάλλαγμα χάδια φτηνά
 
Ντε αλογάκι…ντε…κι άλλη ζάχαρη!

Θα σε βουρτσίσω, θα σε ξύσω, θα καθαρίσω τις οπλές σου
Ύστερα θα σε πάω βόλτα -μη μου φοβάσαι- θα σου χω παρωπίδες
  
Ζευγάρωνες στο δειλινό πλάι στο ρέμα, θυμάσαι;
Τώρα κοιτάς επάνω στο χαρτί τις μέρες που περάσαν
Ξέχασες ποιος είσαι και γιατί
Μέσα στις μάσκες σου μπερδεύεις εκείνες με Εκείνη
 
Ντε αλογάκι…ντε…
Μείνε τώρα…Μείνε!






Δευτέρα 5 Σεπτεμβρίου 2011

Στοιχειό του Έρωτα


 
Τι τα θες!
Δεν ήταν παρά μια ανήθικη και ανέντιμη

Όταν της ζήτησε τα πράγματά του πίσω,
αντί να τα κρατήσει, αντί να τα πετάξει, 
να τα κάψει…
τα σιδέρωσε, τα τύλιξε και τα επέστρεψε

Όλα…ακόμα κι εκείνο το λευκό μακρύ μπλουζάκι
που άφηνε ξεδιάντροπα το στήθος της να αχνοφέγγει
και που φορούσε πριν πλαγιάσει παριστάνοντας
το φάντασμα, γιατί…σίγουρα ήταν φάντασμα

Ένα ανήθικο και ανέντιμο φάντασμα αφού
δεν μπόρεσε ν’ αφήσει το παραμικρό ίχνος 
στο ακρογιάλι της ψυχής του… 








Φρυκτωρία






Γιατί δε φανερώθηκες ποτέ αυτό που είσαι;
Να έκανα λάθος;

Δεν έκανα!

Το ξέρεις πως σε βλέπω
Το ξέρεις πως σ’ ακούω
Ακόμα κι από τόσο μακριά, ναι
Είναι το μόνο που μπορείς να μου χρεώσεις


Μη σε νοιάζει τι λένε
Μη σε νοιάζει τι θέλουν -σίγουρα όχι το καλό σου-

Φοράω κι απόψε το μακρύ φουστάνι που ύφανες
στον αργαλειό της μελωδίας σου για μένα
-κάνω λάθος πως είναι για μένα;-
Θα βάλω και φωτιά στο γράμμα τούτο να σε φτάσει ο καπνός
Σαν φρυκτωρία η σκέψη μου μαζί σου
γιατί το ξέρω πως κι εσύ μπορείς να με διαβάσεις
ακόμα κι από τόσο μακριά, ναι