Με τα μυωπικά μαύρα γυαλιά ακόμα και τη νύχτα
Με το πούρο στο χέρι να διαγράφει πορείες προς τα πίσω
Με εκείνο το άρωμα, ίχνη ανεξίτηλα στο διάβα σου
Και η φωνή κι ο τόνος της και το γιλέκο και…
Όλα μια προσεγμένη παρουσία
Όλα φωνάζουν «δες με…κι εσύ…κι εσύ…όλοι…για να υπάρξω»
Και σε κοιτούν, άντρες, γυναίκες, παιδία…όλοι…μα δε σε βλέπουν
Δε θέλεις να σε δουν…να σε κοιτάξουν θέλεις
Το βλέμμα που δεν άφησες ποτέ να σε αγγίξει
Το χάδι που δεν άφησες ποτέ να σε ζεστάνει
Το φιλί, εκείνο το βαθύ, που πρόδωσες πριν καν γευτείς
Μέσα σου χώρα πιο γκρίζα κι απ’ τον πόλεμο που πας
Γι’ αυτό φοράς μαύρα γυαλιά ακόμα και τη νύχτα
Γιατί τόσο πολύ…γιατί ακόμα;
Ποιητική Συλλογή: αντίπερα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου