Το χαρτί στην κολόνα.
Εκεί, από πολύ πρωί,
να με κοιτά, να με φωνάζει.
Είμαι βιαστική, το προσπερνώ συνέχεια.
Ψέματα λέω, κάνω πως δεν το βλέπω,
κάνω πως δεν το ακούω.
Δεν θέλω να το δω, δεν θέλω να το ακούσω.
Έδυσε πια ο ήλιος.
Το χαρτί στην κολόνα κουράστηκε.
Με αρπάζει από τα μαλλιά.
Με τα θρυμματισμένα του γράμματα
μου καίει τα μάτια, μου τρυπάει το μυαλό.
Κάποιο λάθος έγινε! Αδύνατον! Κι όμως…
Κι άλλο χαρτί στην κολόνα.
Το ένα πάνω στο άλλο.
Πριν στεγνώσει το πρώτο μελάνι, το πρώτο δάκρυ.
Κάθε νέο χαρτί, πάντα θυμίζει και ένα προηγούμενο
και ακόμα ένα και ακόμα ένα…
Να τα εκατοστίσεις, θα έρθουν πάλι να σου πουν.
Κανείς δεν θα ρωτήσει αν το αντέχεις.
Στη μνήμη του Μανώλη
και του Καραμπίνα
Μετά των Αγίων ανάπαυσον, Χριστέ, την ψυχήν των δούλων σου,
ένθα ουκ έστι πόνος, ου λύπη, ου στεναγμός, αλλά ζωή ατελεύτητος
