Άνθρωποι κι άστραθέλουν σκοτάδιγια να λάμψουνΘέλουν ψυχή ν' αντέχειτη νύχτατο κρύοτο ουρλιαχτόΆνθρωποι κι άστραθέλουν σιωπήγια ν' ακουστούνΧτύπος καρδιάςόταν φοβάταιόταν δειλιάζειόταν εκστασιάζεταιΆνθρωποι κι άστραμέσα μου-τί με κοιτάς;-ανάκατα και ξέναΤα μάτια λίμνες ξερέςΤα στόματα κρατήρεςΤα χέρια οροπέδιαΞέρω, σε λίγο ξημερώνει αύριο
Ποιητική Συλλογή: Το δικό μου πολύ