Φτερούγισμα

Με κυνηγάνε τα Πουλιά

Εκείνα του θανάτου

Μέσα στης νύχτας τη σιωπή

κρώζουν σπασμένα λόγια...με ξυπνούν...

Έρχονται και τη μέρα στον κήπο με τ’ αστέρια

Τσιμπολογούν τα ψίχουλα και

σπάνε τα κλαδιά μου

Μαύρα, μεγάλα και γκριζά

Άλλοτε πάλι μόνο ένα λευκό φτερούγισμα

στην άκρη των ματιών μου μένει

Μα είναι παντού

Πιστοί μου σύντροφοι, νύχτα και μέρα

Λες να ’ρθε η ώρα;