Παρασκευή 22 Ιουλίου 2011

Η Δίκη





(εις μνήμην Τ.Μ.)



Η αίθουσα δικαστηρίου, 
στήθηκε σε μια σκοτεινή κουζίνα.
Μέσα εκεί στριμώχτηκαν φίλοι κι αδέλφια.
Ήθελαν όλοι τους πολύ να σε στηρίξουν,
μα από την άλλη,
ήταν τόσο πικάντικα νόστιμες
οι ιστορίες του ενάγοντος…

Εσύ από μεριά σου σώπαινες
-κοιτούσες το χρυσόψαρο πίσω απ’ τη γυάλα, σε είδα!-
κι αυτό καθόλου δε βοήθησε στην δίκη.
Κι ύστερα, ο λόγος του ήταν τόσο γλαφυρός
-τονίζοντας το κάθε η, το κάθε θ, το κάθε ο, το κάθε ς -
που όλοι πείστηκαν, αμέσως, για το ή θ ο ς του.

Κανείς βέβαια δεν υποστήριξε ανοιχτά την ενοχή σου
-αλίμονο, ήταν φίλοι και αδέλφια-
από την άλλη,
όταν έτεινες τα πειστήρια,
κανείς δεν μπήκε στον κόπο να τα εξετάσει ̇
το έκανες τόσο χοντροκομμένα άλλωστε,
λες και σκοπός σου ήταν,
όχι να αποδείξεις την αθωότητά σου
αλλά να σπιλώσεις την ευγλωττία του 
-κι ήταν στ’ αλήθεια τόσο χαριτωμένος στην αγόρευσή του…-

Θα μπορούσες πάντως
-και θα ήταν προτιμότερο-
να επιδείξεις καλύτερη αγωγή
απαντώντας στη λεπτεπίλεπτη λασπολογία
με λεπτεπίλεπτη λασπολογία,
στην αριστοτεχνική συκοφαντία
με αριστοτεχνική συκοφαντία,
στην αβυσσαλέα εμπάθεια
με αβυσσαλέα εμπάθεια,
εσύ όμως,
προτίμησες να κοιτάς τη γυάλα με το χρυσόψαρο
-σε είδα!-



 Ποιητική Συλλογή: αντίπερα, 2011





Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου