Χτύπησε βούτυρο και ζάχαρη στο εμαγιέ των παιδικών της χρόνων.
Πρόσθεσε ένα-ένα τα κροκάδια σα δειλινά σε μια δεκαετία
Τέσσερα τον αριθμό, ούτε ένα παραπάνω
Έριξε και ξύσμα από λεμόνι για να πικρίζει
«Το αλεύρι, ρίχτω σιγά να μη σβολιάσει…όχι έτσι!»
-πάλι του κεφαλιού της κάνει-
Ανακατεύει…τα υλικά χάνουν την αυτοτέλειά τους
κάτω από την πιεστική ανάγκη της ενσωμάτωσης
σε μια γενιά που δεν καταλαβαίνει, που δεν αγαπά
-δεν πειθαρχεί!-
Το μείγμα υπόσχεται πολλά, μα τελικά,
εκείνο που τη νοιάζει μόνο,
είναι η θύμηση μιας Κυριακής
είναι η θύμηση μιας Κυριακής
κι η μυρωδιά των παιδικών της χρόνων
κληρονομιά στην κόρη της
κληρονομιά στην κόρη της
Ποιητική Συλλογή: αντίπερα, 2011
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου