Παρασκευή 22 Ιουλίου 2011

Εραστής



Την κάρφωνε στα μάτια κι έλεγε: μη με προδώσεις!

Μ’ ένα μικρό στιλέτο της χάραζε το πρόσωπο

κι όταν εκείνη σφάδαζε…σταμάτα πια να κλαις, της φώναζε

Ύστερα, έφευγε μες την ομίχλη

Τραβούσε για το σπίτι

Το ένα από τα σπίτια

Έλεγε πως θα κοιμηθεί μα πάντα αλλού ξημέρωνε

Κι όλο τον πνίγανε λυγμοί στα όνειρά του


Πόση αγωνία υπέφερε μην αποκαλυφθεί…

Πόσο φόβο έπνιγε κάτω απ’ τα σκούρα του γυαλιά…

Κι ούτε μια λέξη για την κόλαση που ζούσε


Μόνο χτυπούσε μανιασμένα τα λάθη του όλα πάνω της

Αντικαθρέφτισμα ψυχής μα ποιος του στάθηκε;

Ποιος τον συμπόνεσε;


Κ α ν ε ί ς




Ποιητική Συλλογή: άλλος δρόμος, 2010

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου