Γονυπετής, εδώ…μπροστά σε όλους,
την ταπεινή συγνώμη μου ζητάω να δεχτείς.
Μιλούσες και με τρόμαζε η φωνή σου.
Ύψωνα τη δική μου να μη σε ακούω…
Απέστρεφα το βλέμμα γιατί στα όνειρα
φανέρωνες αλήθειες που πονούσαν…
Έπνιγα τους παλμούς της ξέφρενης καρδιά σου
κι όλο σε μάλωνα να μη φοβάσαι…
την ταπεινή συγνώμη μου ζητάω να δεχτείς.
Μιλούσες και με τρόμαζε η φωνή σου.
Ύψωνα τη δική μου να μη σε ακούω…
Απέστρεφα το βλέμμα γιατί στα όνειρα
φανέρωνες αλήθειες που πονούσαν…
Έπνιγα τους παλμούς της ξέφρενης καρδιά σου
κι όλο σε μάλωνα να μη φοβάσαι…
Μόνο στα ποιήματα άφηνα την κραυγή σου
ν’ ακουστεί
Κι ήταν γεμάτα αίμα, σκοτάδι, σπαραγμό
Τώρα, να σ’ αντικρίσω ντρέπομαι γιατί
αμφισβήτησα τη θεϊκή σου δύναμη,
τη γνώση που μέσα μου εμφυσάς…
Ψυχή μου εσύ, που άλλοι σε είπαν
Διαίσθηση…
ν’ ακουστεί
Κι ήταν γεμάτα αίμα, σκοτάδι, σπαραγμό
Τώρα, να σ’ αντικρίσω ντρέπομαι γιατί
αμφισβήτησα τη θεϊκή σου δύναμη,
τη γνώση που μέσα μου εμφυσάς…
Ψυχή μου εσύ, που άλλοι σε είπαν
Διαίσθηση…
Ποιητική Συλλογή: άλλος δρόμος, 2010
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου