Προς-Ευχή

Να ’ξερα γράμματα να σε διαβάσω...

όμως δε έμαθα παρά να συλλαβίζω

Να ’ξερα λόγια να σου πω που να σε ντύνουν...

μα το τραυλό το στόμα μου άναρθρα σου μιλά

Ανάσα να ’χα πιο ζεστή να σ’ ανασάνω

και αγκαλιά πιο τρυφερή να σε ιάνω

 

-Μα ποιος κυρά μου γύρεψε το χάδι μιας εταίρας;

 

Να ’χα και δυο φτερά να φτάσω ως εκεί

που κατοικούν οι μέρες και οι νύχτες σου,

η Αρχή κι η Αναρχία σου

Να ’χα Ψυχή μου δυο ζωές να σου χαρίσω

Να τεμαχίζω μια

Να καις την άλλη

κι αίμα σταλιά μη βγαίνει