Το Μίασμα

της Νεφέλης, εκείνης από χώμα και νερό

που σπάει και σκορπίζεται σα λέξη

στις στροφές των ποιημάτων

ξεδιάντροπα φιλήδονη σε πέννα λογοτέχνη

της Εύας, που σε πρόδωσε για έναν καρπό

και σ’ έκανε να δεις τη γύμνια σου

-αλήθεια, αν δεν αμάρταινε, θα μάθαινες

τη διαφορά του Είμαι και του Φαίνομαι;-

της Άρτεμης, που εξόριστη στα Δάση κυνηγά

το εφήμερο, λαβώνει και λαβώνεται,

σφαδάζει κι ανασταίνεται με μάτια εγκατάλειψη

και χείλη πεινασμένα

της Πηνελόπης τέλος, εκείνης που επόθησες,

πιστής ανάμεσα στους τόσους,

μιας Παναγιάς ασάλευτης, καρτερικής σα μάνα

που σε γόρδιο εναγκαλισμό σε θρέφει

σε τούτες όλες τις μορφές,

στην μία αυτή Γυναίκα,

σπονδή να ξεπλυθεί το μίασμα

ανίερης αγάπης