ἄσωτος Γυνή

Γονατίζω γυμνή και ματωμένη

στα πόδια Σου, να πλύνω τις σκιές

που σέρνουν μ' αλυσίδες το βήμα Σου

Τα δάκρυά μου, με μύρο ανάκατα,

δεν είναι για το λυτρωμό μα τον

αφανισμό μου

Κι όμως,

καθόλου δε φοβάμαι πια,

γιατί εγώ...πολύ Σε αγαπώ

Στη ραχοκοκαλιά μου,

τα μάτια, οι γλώσσες

και τα χέρια τους,

φίδια να με σπαράξουν

Φτύνουν και λοιδορούν

που σπάταλα προσφέρω,

αυτό που είμαι, αυτό που έχω,

δίχως να Σου ζητώ αντάλλαγμα

Μην τους κοιτάς

Μη δίνεις σημασία,

γιατί εγώ...πολύ Σε αγαπώ

Κι αν κλαίω μπροστά Σου,

κι αν μέσα μου σπαράζω,

δεν είναι για τ' αμάρτημα

ούτε την καταδίκη

Είναι για τα τριάντα αυτά αργύρια

που ξεπουλούν τον Έρωτα

Κι όμως,

εμένα βρίζουν πόρνη,

γιατί εγώ...πολύ Σε αγαπώ

Ποιητική Συλλογή: Το δικό μου πολύ