Πίσω απ’ την Πόρτα

Κι έτσι όπως άλλη ζωή δεν έχεις,

ανοίγεις στην πόρτα το ματάκι

και δοκιμάζεις 

στις δικές τους

να χωρέσεις

Θα τις φορέσεις μαύρο ντεκολτέ

σε δείπνο με κεράκια

Θα τις φορέσεις διπλή σειρά 

μαργαριτάρια

και θα καμώνεσαι τη νέα,

την ωραία,

μα πάνω απ’ όλα,

τη μοιραία!

Θα κάνεις πως τους νοιάζεσαι

Θα φτιάχνεις κουλουράκια και

στο λικέρ το σπιτικό

θα πλέκεις ιστορίες,

λίγο για εντυπωσιασμό,

λίγο για περηφάνια,

μα πάνω απ’ όλα,

για να υπάρξεις

Στην τελική,

θα έχεις πάντα το κοινό σου,

ανανεώσιμο κοινό,

γιατί οι άλλοι...
δεν περνάνε πια 

ούτε από μακριά σου

Ποιητική Συλλογή: ο γλυκασμός του ήλιου