Πριν απ' το μεσημέρι

Στο πρώτο άνθος της αυγής.

Στις ευωδιές της θάλασσας

και των σπαρτών το λίκνισμα.

Στο πρώτο σκίρτημα της νιότης

και στο φτερό του Έρωτα που

γέννησε τη γη κι ύστερα το φεγγάρι

για να 'χει ταίρι η ομορφιά και

φως να τη θωρεί.

Πες μου, μορφή απ' τη μορφή μου,

ποιά ανάσα σ' έφυγε πριν απ' το μεσημέρι;

Πες μου, χώμα απ' το χώμα μου,

τις ρίζες μας, πώς τις μπορούμε μακριά μας;

Σπαράζει η Γη.

Σπαράζει και το Δέντρο.

Σπαράζει η Μάνα.

Σπαράζει το Παιδί της.

Σωπάστε δάκρια, σώπασε στεναγμέ.

Απ' άκρη σ' άκρη τ' ουρανού,

στα αφρισμένα κύματα,

σε κάθε ανάσα, κάθε στιγμή,

με ζεις και μ' ανασταίνεις.

                                                        στη Δήμητρα των 48ών της χρόνων





Ποιητική Συλλογή: ο γλυκασμός του ήλιου