χτες βράδυ ξύπνησα πάλι κλαίγοντας
τ' όνομα σου...
πώς και δεν άκουσες;πώς και δεν ήρθες;
είχες πει πως πάντα θα έρχεσαι
και να που τώρα εγώ,
ψηλαφιστά μες το σκοτάδι σαν τυφλός,
βήμα το βήμα πλησιάζω την πυρά σου
με θες;
με περιμένεις;
με ονειρεύεσαι;
Καημός κρυφός!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚρυμμένος μες το ποίημα της ημέρας..
Καλημέρες Μαρίνα!