Έτσι ασυλλόγιστα μιλάς

δεν έχεις αίσθηση των όσων λες

όταν στης πέννας σου τη μέθη

σέρνεις βήμα τρεκλό

η πόλη γύρω σου νεκρή

μα εσύ καμώνεσαι πως δεν το ξέρεις

στέλνεις ευχές στων αστεριών τις πτώσεις

λες και πιστεύεις νεκρανάσταση

χαϊδολογάς τα σύννεφα σα γυναικείο κορμί

λες και αγάπησες ποτέ

στην άγρια κόψη χορεύεις των κυμάτων

λες και πουλί θαλασσινό δε σε τρομάζει η αλμύρα

δεν έχεις αίσθηση των όσων λες

και παιανίζεις πάλι, 
μα λύτρωση δε θά 'βρεις
γιατί ο νεκρός μες τους νεκρούς

που γύρεψες να πας, δε σε αναγνωρίζει 

Ποιητική Συλλογή: ο γλυκασμός του ήλιου