κι ύστερα ήρθε Χειμώνας
στην Πόλη
τα σπίτια έγειραν
σιωπηλά στην άκρη του δρόμου
-η Νύχτα με πονά ως τα σπλάχνα-
σκόνη παντού, στα χέρια,
στα μάτια, στα μαλλιά
όχι, τέφρα είναι
η τέφρα των παιδιών που
κοιτούσαν τα πουλιά,
που ονειρεύονταν, που
προσπαθούσαν να
φτάσουν ένα αστέρι, ένα
τόσο δα αστεράκι…
-η Νύχτα με πονά ως τα σπλάχνα-
σε λίγο ξημερώνει
νέα σπίτια θα χτιστούν
το πρωί -χάλκινα-
νέα πρόσωπα θα
χαμογελούν -άγονα-
και τα
παιδιά…ευτυχισμένα θα παίζουν
στις αλάνες δίχως
όνειρα, δίχως αστέρια πια…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου