Ένας Απείθαρχος Άνθρωπος

Μεγαλώνω

κι αγαπώ ολοένα κάθε μου Λάθος

μικρό και μεγάλο που συνθέτει

ό,τι αντανακλά ο μέσα μου καθρέφτης

Πώς είπατε;

Αν κάτι θα άλλαζα;

Στύβω το μυαλό μου: όχι.

Στύβω την ψυχή μου: και πάλι όχι!

Μεγαλώνω δίχως παραχωρήσεις,

δίχως συμβιβασμούς, απείθαρχος

στα πρέπει των καιρών γι' αυτό και

απόκληρος

Πώς είπατε;

Αν είναι εύκολο;

Όχι, δεν είναι, ποτέ δεν ήταν,

ούτε θα γίνει, μα είναι αληθινό  

Μεγαλώνω μέσα μου όλες τις πτυχές

της ανθρώπινης φύσης μου για να

καταλαβαίνω, ν' αγαπώ και να

συγχωρώ τη θνητότητα...κι εσένα

                                           στη Μαρίνα των 39 της χρόνων

Ποιητική Συλλογή: ο γλυκασμός του ήλιου

Πέρα από τη γραμμή της ζωής

Θα ήθελα να επέστρεφες τώρα για λίγο,

-έστω για λίγο-

ίσα για να σου πω

που έφτασα ως τώρα στη ζωή μου.

Να σου γνωρίσω το παιδί.

Να σου μιλήσω για τα λάθη μου,

τις κουταμάρες μου.

Να σου πω για τις γεύσεις

που δοκίμασα στο δάσος.

Να σου δείξω τις αποχρώσεις
που βάφτηκα στο φως και στο σκοτάδι^.

ακόμα κι αυτές, τις δυσβάσταχτες κινήσεις μου

πάνω στη γυάλινη σκακιέρα της ψυχής.

Θα ήθελα να επέστρεφες τώρα για λίγο,

-έστω για λίγο-

να σου φυλλομετρήσω τα βιβλία που

με πήραν απ' το χέρι, που με γαλούχησαν,

που με ερμήνευσαν, με παρηγόρησαν.

Να σε πάω μια βόλτα στην πλατεία κι όταν

νυχτώσει να καβαλήσουμε τα κάγκελα και

να πιούμε δυο μπύρες στη Στέρνα

-ναι, την έχουν κλείσει εδώ και χρόνια-.

Να πάμε βόλτα στα σοκάκια και να

ξυπνάμε τις γριές από τα γέλια μας.

Έλα, -έστω για λίγο-

να ξαποστάσω στην αγκαλιά σου μέσα

κάτι απ' την ουσία μου, -έστω για λίγο-.

                                                        
                                            στη Χρυσούλα των 26 χρόνων της 

Ποιητική Συλλογή: ο γλυκασμός του ήλιου

Πριν απ' το μεσημέρι

Στο πρώτο άνθος της αυγής.

Στις ευωδιές της θάλασσας

και των σπαρτών το λίκνισμα.

Στο πρώτο σκίρτημα της νιότης

και στο φτερό του Έρωτα που

γέννησε τη γη κι ύστερα το φεγγάρι

για να 'χει ταίρι η ομορφιά και

φως να τη θωρεί.

Πες μου, μορφή απ' τη μορφή μου,

ποιά ανάσα σ' έφυγε πριν απ' το μεσημέρι;

Πες μου, χώμα απ' το χώμα μου,

τις ρίζες μας, πώς τις μπορούμε μακριά μας;

Σπαράζει η Γη.

Σπαράζει και το Δέντρο.

Σπαράζει η Μάνα.

Σπαράζει το Παιδί της.

Σωπάστε δάκρια, σώπασε στεναγμέ.

Απ' άκρη σ' άκρη τ' ουρανού,

στα αφρισμένα κύματα,

σε κάθε ανάσα, κάθε στιγμή,

με ζεις και μ' ανασταίνεις.

                                                        στη Δήμητρα των 48ών της χρόνων





Ποιητική Συλλογή: ο γλυκασμός του ήλιου