Ζητάς απ’ την αρχή
τα λίγα, τα ελάχιστα
Όσα μπορείς ν’ αντέξεις
Όσα μπορείς ν’ αναγνωρίσεις
Κοιτώ κατάπληκτη
Δε σε καταλαβαίνω
Μετά θυμώνω
Πού να τα βρω για να
στα δώσω να μ’ αγαπήσεις;
Σκάβεις λαγούμια,
με πετάς
Βάζεις εκρηκτικά,
με θρυμματίζεις
Ψάχνεις στοιχεία
Η αγωνία τις νύχτες σε ξυπνά
Πρέπει να βρεις τα λίγα, τα ελάχιστα
Να, στα χαρίζω
Απλόχερα
Ξεδιάντροπα
Όχι για να με θες
μα για να γαληνέψεις
Έτσι είναι η αγάπη μάτια μου:
δίνει ό,τι ζητάς ακόμα
κι αν δεν το ’χει
Ποιητική Συλλογή: ο γλυκασμός του ήλιου
Ακολουθώ τον δρόμο σου. Τον τρόπο σου ίσως. Το μυαλό ξετυλίγει την σκέψη αλλά οι εικόνες του είναι τόσο θολές που δεν φτάνω σε κανένα συμπέρασμα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣαν να είμαι κυνηγός ουτοπικών θηρίων μέσα σε μέγιστη ερημιά.
Σιγοψιθυρίζω έναν σκοπό.
Αν μάθω να σε ακούω την ώρα που διαμορφώνεις το χάος των αισθημάτων σε λέξεις, ίσως μπορέσω να κατανοήσω την κρυφή πορεία από το τίποτα στο κάτι σου.
Αυτό που αν το προεκτείνω θα είναι το δικό σου άπεφθο ποίημα.
-Έτσι για να μιλήσουν κι οι άγγελοι κάποτε ανθρώπινα..
Σκέψου απλά...έχει αυτό, το ριγμένο στ’ ακρογιάλι, μπουκάλι
ΑπάντησηΔιαγραφήένα μήνυμα που να σε φτάνει;
Αν όχι, τότε το βάζεις πάλι μέσα και το ρίχνεις στο γιαλό
Αν ναι, τότε το αφουγκράζεσαι
Κι είναι η κραυγή του τόση...σαν καθαρό χρυσάφι...
:)
Συνεχίστηκε ως το Απώτατο το ποίημα....
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπό την κλίμακα των σχολίων, πας κάποιες φορές στην πηγή που ξεδίψασες..
Την καλημέρα μου Μαρίνα!